Sputnik’in aktardığına nazaran; Tazmanya Üniversitesi’nde doktora öğrencisi olan Sophia Volzke’nin yürüttüğü araştırmada, Güneybatı Pasifik bölgesindeki Macquarie Adası etrafında yaşayan 14 bin deniz fili incelendi.
Erkek ve dişilerin hayatta kalma oranlarının genç yaşlarda çabucak hemen tıpkı olduğu görüldü, fakat yetişkin sayıldıkları 8 yaşından sonra erkek deniz fillerinin hayatta kalma oranı yarı yarıya düşerken yetişkin dişi deniz fillerinde bu oranın yüzde 80’de kaldığı ortaya çıktı. Araştırmaya nazaran farklılığın en değerli sebebinin ise erkeklerin çok eşli hayat şekli ve beraberinde getirdiği çok kiloluluk olduğu aktarıldı.
Söz konusu tıbbın, çok bir ‘çok eşlilik’ pratiğine sahip olduğu; bu pratiğe nazaran en büyük ve dominant erkeklerden oluşan küçük bir küme deniz filinin, üreme kabiliyetine sahip dişilerden oluşan ‘haremleri’ denetim ettiği ve bu haremlerdeki dişi sayısının 100’ü bulabildiği belirtildi. Volzke “Harem bu kadar genişleyince daha genç bir erkek deniz filinin, denetimdeki deniz filinin yardımcısı olmasına müsaade verilebiliyor. Büsbütün haremin ne kadar büyük olduğu ve kıyının coğrafyasına bağlı. Şayet hakikaten uzun bir sahildeyseniz, birkaç küçük hareme sahip olma ihtimaliniz artıyor. Erkeklerin sadece yüzde 4’ü bu dominant pozisyona gelebiliyor” diye konuştu.
Araştırmacılar, yetişkin erkekler üzerindeki bu rekabet baskısının deniz fillerini olabildiğince çabuk kilo almaya ittiğini; bunun da hayatta kalma oranlarının daha düşük olmasına yol açtığını aktardı. Makalede, “Yetişkin erkekler besin arama gayretlerini daha sığ sularda ağırlaştırır. Bu bölgeler son derece verimli olsa da, tıpkı vakitte orkalar ve uyuyan köpekbalıkları üzere öteki deniz yırtıcılarının da uğrak yeri” tabirlerine yer verildi.
Öte yandan Volzke’ye nazaran, erkek deniz filleri biyolojik olarak yaklaşık 6 yaşında üreme yeteneğine erişmelerine karşın, dişilerle üreme hedefli etkileşime girmek için ekseriyetle 9 ila 12 yaşına kadar bekliyor.
Güney deniz fillerinde erkeklerin dişilerden 5-6 kat daha ağır[olduğu bu cinsin her iki çeşidi de muhtemelen memeliler ortasında görülebilecek en büyük seksüel diformizm örneğine sahiptirler.
Erkekler dişilerden evvel kolonilere ulaşırlar ve burada dişiler daha gelmeden haremlerin denetimi için birbirleriyle uğraş ederler. Bedenlerinin bu çok büyüklüğü uğraşta büyük avantaj sağlar. Erkek deniz fillerinin bu doğuşçu davranışları, onlara haremlere ulaşımda ve rütbe derecelerine nazaran belirlenen üreme faaliyetlerinde erişim sağlayarak egemenlik hiyerarşisinde daha üstün bir pozisyona getirir. Başkalarından daha baskın olan “harem ağaları” böylelikle birkaç düzine dişiden oluşan haremler kurarlar. Daha az başarılı erkekler haremleri olmadığı halde harem ağasının bakmadığı boş bir anda bu haremden bir dişi ile çiftleşmeye çalışır. Baskın bir erkek, haremini savunmak için kendi bölgesinde kalmak mecburiyetindedir ve bu nedenle ava çıkmayıp aylarca aç kalır ve kendi beden yağ depolarını tüketirler. Birtakım deniz filleri erkeklerinin besin olmadan 3 ay boyunca karada kaldıkları görünmüştür.