Yaptığı müziklerle 1980 ve 1990 yıllara damga vuran Ahmet Kaya, 10 Şubat 1999 yılında Magazin Gazeteciler Derneği’nin (MGD) düzenlediği “Yılın en yeterli sanatkarı ödülünü” alacağı merasime katılmıştı.
Kaya’nın merasim sırasında “Kürt asıllı olduğum için Kürtçe bir müzik yapıyorum ve bir de klip çekiyorum. Klibi yayınlayacak yürekli insanların olduğunu da biliyorum” kelamlarının akabinde salon karışmış ve linç edilmişti.
AVDUPA’DA SÜRGÜNDE HAYATINI KAYBETTİ
Daha sonra Fransa’ya yerleşen Kaya, 16 Kasım 2000 yılında kalp krizi nedeniyle hayatını kaybetti.
Ölümünün akabinde Ahmet Kaya’nın eşi birçok kere eşinin röportaj verirken kızları Melis ise 23 yıl sonra babasını anlattı.
‘ASLA KURALCI VE KATI DEĞİLDİ’
Artı Gerçek’ten İrfan Aktan’ın haberine nazaran, Ahmet Kaya’nın nasıl bir baba olduğunu anlatan Melis Kaya, “Özel yaşantısında son derece sevgi dolu ve sevinçliydi. Esprili, rahat, sabırlı, özgürlükçü ve şefkatliydi. Asla kuralcı ve katı değildi. Çocukluğuma geri dönüp baktığımda bir babanın bir çocuğun ömründe kaplaması gereken alana dair kursağımda kalan bir his yok lakin onu çok özlüyorum…”
Kaya, babasının müziğine dair isyan ederek sıkça “Kürtler beni sevmiyor, Türkler beni sevmiyor, solcular beni sevmiyor, sağcılar esasen sevmiyor. Pekala benim kasetlerimi alan bu milyonlarca insan kim” biçiminde sorular sorduğunu söyledi.
‘BABAM HAYATTA KALSAYDI, DÖNER MAHPUSA GİRERDİ’
Babasının Paris vakitlerini yaşadığı sürgün hayatını anlatan Kaya şunları kaydetti:
“Babam çok yalnız bırakıldı. Bir gün insanların sevgisinden, ilgisinden ötürü sokakta yürüyemezken, sonraki gün birebir sokakta, muhtemelen birebir beşerler, karşınızda durup 10. Yıl Marşı, İstiklâl Marşı okuyor yahut size küfrediyorlar. Bu gaddarlaşmanın yarattığı hayal kırıklığını, yalnızlık hissini düşünebiliyor musunuz? Bir insanın hayatı bir gecede nasıl, neden bu kadar değişebilir? Evvelki gün herkesin sevgilisiyken, sonraki gün bütün ülkenin nefret nesnesine dönüştürülmek, üstelik de yalnızca anadilinde tek bir tane müzik söylemek istediği için bunu yaşamak Ahmet Kaya üzere birinin taşıması sıkıntı bir kötücülüktü. Üstelik bu kötücüllük, bir daha geri dönemesin diye sürgün periyodunda de devam etti.
Babam Paris sokaklarında kırgın ve yalnızdı. Babamın Paris’te çok sık görüştüğü, kıymet verdiği, sevdiği dostları vardı. Lakin bu, yalnızlığını bitirmeye yetmiyordu. Hayatta kalsaydı, muhtemelen bir gün döner ve mahpusa girerdi. Maalesef buna vakit olmadı. Ahmet Kaya yaşasaydı tahminen bugün de sürgünde, mahpusta olabilirdi. O yüzden Ahmet Kaya’nın ne yaşadığını, neden yaşadığını, ona neden bunların yaşatıldığını tekrar tekrar hatırlamalıyız…”